Sevme Eylemini Değersizleştirmek-Sevme Sanatı

Bir gün içerisinde kendimize ne kadar vakit ayırabiliriz? İş hayatı, ekonomik sıkıntılar, çocuk bakmak, ev geçindirmek, okul hayatı derken bir yaşam geçmiştir. Aslında yapılması gereken kendi memnuniyetimize önem vermektir. Günlük yaşantımızdaki olaylar gerçekleşirken durup bir kendimize zaman yaratmak, ‘’evet ben yaşıyorum, bu dünyada ben de varım ve kendi dünyamı güzelleştirebilirim’’ diyebilmeliyiz. Eğer denilirse kendi motivasyonumuzu sağlamış oluruz. Kendimizi sevmek tam olarak bu noktada başlar.

  Peki kendi dünyamı nasıl güzelleştirebilirim? Akademik başarı, aile, ekonomik refah sadece bunlar yeterli olur mu? Günümüze baktığımızda yeterli sayılabiliyor. Sevme eylemi git gide değersizleşiyor, unutuluyor. Akademik başarı, aile, ekonomik refah evet, hayat memnuniyeti sağlamak için yeterli sayılabilir ama sevme eylemi olmadan yeterli sayılamaz. Akademik başarı okunulan bölüm sevilirse gelir, aile zaten aile olduğu için sevilir, yapılan iş sevilirse ekonomik refah yükselir. Her yapılan eylemde yaşam memnuniyeti için sevme duygusu bulunması gerekir. Bütün bunların oluşabilmesi için de kendimizi sevmek, kendimize karşı özşefkat geliştirmek gerekir.

  Anne sevgisi, baba sevgisi, kardeş sevgisi, romantik ilişkideki partner sevgisi… Hepsinin farklı bir anlamı vardır. Hayattaki koşulsuz sevgiyi anneden alırız. Eğer bu koşulsuz sevgi alınmadıysa kişinin özdeğer duyguları zedelenmiş olur. Hayat boyunca başka insanlardan koşulsuz sevgi bekler. Beyin, anneden alınmayan bu sevgi eksikliğini kapatmaya çalışır. Baba, eğer çocuk ondan beklenilen istekleri ve sorumlulukları yerine getirirse sevgisini gösterir. Anne koşulsuz sevmeyi babaysa dünyayı sevmeyi öğretir. Herkes içinde anne ve babasını taşır, yetişkin olunduğunda kendi kendinin ebeveynliğini yapar. Ebeveynlerden bir tanesinin ya da ikisinin sevgisi eksik, yetersiz kalırsa çeşitli psikolojik rahatsızlıklar oluşabilir. Kardeş sevgisiyse, tüm insanlığı sevebilmek için önemli bir etkendir. ‘’Kardeşlik sevgisinde tüm insanlıkla birleşme, dayanışma, kaynaşma vardır. Kardeş sevgisi, hepimizin bir ve aynı olduğu düşüncesine dayanır.’’ Demiştir Erich Fromm Sevme Sanatı kitabında.

  Bazı insanlar yalnızlıktan korktukları için romantik ilişki kurma eğiliminde bulunurlar. Yalnız kalıp kendileriyle yüzleşmekten korkarlar. Kendilerini sevmedikleri için yalnızlık hissi onlara çok kötü gelir. Kendisini sevmeyen bir insan başkasına sağlıklı bir sevgi veremez. Partneri onun yaşam biçimine uygun olmasa bile yalnız kalmamak için yanında bulunsun isterler, kendilerini ‘’ben onu seviyorum’’ diye aldatırlar. Partner kişinin sınırlarına saygı duymasa bile onu affetme eğilimi gösterirler. Romantik ilişki zamanla sağlıksız olur ve kişinin ruh sağlığına zarar vermeye başlar.

   İnsan sevme eylemine önce kendisini severek başlamalı ki diğer kurduğu bütün ikili ilişkiler sağlıklı olabilsin. Ruh sağlığı için, yaşam memnuniyeti için insan kendisine sevgi ve şefkat gösterebilmeli.

  İşte sevme eylemi bu kadar değerli…